De verwachtingen liggen altijd hoog als Trent Reznor weer iets uitbrengt en je maanden van te voren al vooruit kunt bestellen. God Break Down the Door kwam vooruit gestuurd als single. Het ritme van de beats en de sax gaven gelijk het WOW gevoel, wat een heerlijk nummer, die gaat gelijk op de runningtracklist.

Het 3de deel in het drieluik van EP’s, waarvan de eerste 2 toch een beetje tegenvielen, kreeg nog hogere verwachtingen. Vandaag eindelijk mijn exemplaar opgehaald bij Uptown Records in Hoorn, waar ik hem op vinyl had vooruit besteld.

De EP bevat 3 tracks waarvan 3 instrumentaal. Hoewel NIN instrumentaal bijvoorbeeld op The Fragile als een malle werkte, wordt het door de hoeveelheid soundtracks die Trent & Co hebben gemaakt de laatste jaren, voor mij wat minder. De 3 hoogte punten zijn toch de 2 openingstracks en God Break Down the Door.

Ahead of Ourselves moet echt op je groeien, en heeft een gelijk hyper tempo als God Break Down the Door, maar dan met wat meer noise. Echt mijn favoriet van de plaat. Opener Shit Mirror is ook een instant klassieker.

Of deze 3 nummer de plaat lang op mijn platenspeler laat liggen weet ik nog niet, maar de komende weken zeker.

Tags: music, review, vinyl

De hoop was op een nieuw Tool album, zeker na al het werk van Puscifer, maar we kregen een nieuw APC album. De 2 singles, The Doomed en Disillusioned, voorafgaand aan het album beloofde veel goeds...

The Doomed was toen hij uitkwam meteen een nummer wat me aangreep, weer het oude vertrouwde geluid van APC, ik was ze een beetje uit het oog verloren en omarmde dan ook het nummer alsof dit een los nummer was en dat er voorlopig niet meer zou komen. Harder en ruwer dan wat we van Puscifer gewend zijn de laatste paar releases. 1 van de persoonlijke favorieten van het album voor mij.

Na de twee singles werd Talk Talk nog voor de album release gereleased, dat nummer doet het niet voor mij en is 1 van de mindere nummers op het album.

Hoogtepunten, titeltrack en opener: Eat The Elephant, The Doomed, So Long and Thanks for All the Fish en Disillusioned. Disillusioned had qua thema niet misstaan op een Muse album.

Helaas was ik te laat voor de white vinyl version, maar ben erg blij met mijn 180 grams vinyl versie, waar het artwork lekker goed uitkomt, helaas geen lyricssheet toegevoegd, dat vind ik toch altijd wel een must.

Tags: music, review, vinyl